Klimmen

Onlangs ben ik met mijn karate-trainingsmaatje Marian en haar buurvrouw Johanna wezen klimmen in Heerenveen. Ik heb al mijn moed bij elkaar geraapt, want eigenlijk vond ik het wel eng! Voor het klimmen heb je speciale klimschoenen met ruwe zolen nodig. En niet te vergeten: een soort tuig dat je over je trainingsbroek aan moet trekken. Dat tuig is voor de veiligheid. Je wordt "gezekerd" om te voorkomen dat je naar beneden stort. Niet onbelangrijk voor iemand als ik die nog lang van haar prépensioen wil genieten. Eerst de kunst afgekeken van Marian en Johanna en daarna klom ik ietwat bibberig zelf naar boven. "Bah, waar ben ik aan begonnen", dacht ik. Vanaf de grond kwamen bemoedigende kreten en aanwijzingen van Marian en Johanna. In totaal heb ik die avond zo'n vier keer geklommen. Voor een eerste keer leek me dat al heel wat. Achteraf was ik toch wel een beetje trots op mezelf. Soms geeft het een kick om eens iets nieuws te doen. Of het klimmen wat mij betreft voor herhaling vatbaar is, weet ik niet.

Inhaalpoging

Het is al weer een tijd geleden, dat ik mijn weblog heb bijgewerkt. Van mijn goede voornemens (om wat vaker te bloggen) komt weinig terecht. Hierbij in telegramstijl een overzicht van hetgeen ik de laatste tijd heb uitgevreten:
Op dinsdag 27 januari een bezoek gebracht aan het Gemeentemuseum te Den Haag i.v.m. een tentoonstelling van Jozef en Isaac (vader en zoon) Israëls.
De volgende dag naar de bioscoop geweest naar de film Oorlogswinter, gebaseerd op het gelijknamge boek van Jan Terlouw. Het boek had ik al jaren geleden gelezen en nu maakte de film ook weer veel bij me los.
Op donderdag 29 januari de presentatie van "Geen dag zonder gedicht : 365 gedichten uit Overijssel" bijgewoond. Eigenlijk gaat het m.i. om 366 gedichten. Ik zag bij 29 februari ook een gedicht staan. Ik heb de bloemlezing gekocht en nu lees ik dagelijks een gedicht!
Op zondag 8 februari heb ik samen met mijn zus en twee kennissen van haar gewandeld: de Schutrups wandeltocht. We konden kiezen uit 5, 10, 15 of 25 km. Onze keuze was gevallen op 15 km. We hebben geluk gehad: de dag ervoor regende het veel en juist op 8 februari scheen de zon. Na afloop van de tocht kregen we een kom snert als beloning.
Inmiddels ben ik nu een half jaar met prépensioen. Ik verveel me geen moment. Ik vind het heel plezierig om mijn dag naar eigen goeddunken in te richten.
Ik kan o.a. wat meer tijd besteden aan mijn vrijwilligerswerk voor De Zwerfkei, een sportvereniging voor mensen met een lichamelijke beperking. Ik help daar sinds 1985 bij de begeleiding bij het zwemmen. Behalve zwemmen wordt er ook aan Waterbasketbal gedaan. Sinds 1986/1987 doen we met een team mee aan de competitie in regio Noord. Ons team is diverse keren kampioen van regio Noord geweorden. Een eerste of tweede plaats in de regio geeft recht op deelname aan de Nederlandse Kampioenschappen. Dan merk je echter dat er nog heel hard getraind moet worden. De Zwerfkei is dan duidelijk een maatje te klein voor de meeste teams die aan het NK deelnemen.