Gisteravond naar een film van het Filmhuis Meppel geweest. Ik had onlangs kaartjes voor 6 films in de periode januari t/m juni 2013 gekocht. Dit keer werd de film "The artist" getoond.
Uit Wikipedia de volgende informatie: "The Artist is een Franse stomme film uit 2011 die in zwart-wit opgenomen werd. De film werd geschreven en geregisseerd door Michel Hazanavicius. Hoofdrolspelers zijn Jean Dujardin en Bérénice Bejo. Dujardin won voor zijn rol de prijs van beste acteur op het Filmfestival van Cannes. De film werd genomineerd in de categorie beste film voor de 24e Europese Filmprijzen en werd zes keer genomineerd voor een Golden Globe,[1] waarvan het er drie won, onder meer de prijs voor beste komische of muzikale film. Film en regisseur wonnen eveneens een Bafta en tijdens de 84ste Oscaruitreiking won de film vijf Academy Awards, waaronder die voor beste film, regisseur en acteur in een hoofdrol."
Ik vond het een heel bijzondere film, waarin de hoofdpersoon wordt geconfronteerd met de overgang van de "stomme" naar de "gesproken" film. Dat veel destijds beroemde filmacteurs hierdoor hun baan kwijt raakten, is gebaseerd op de realiteit van de jaren 30 van de vorige eeuw.
Één van de personen uit het boek "Het bitterzoete zuiden" van de schrijfster Rita Mae Brown is de acteur Payson. De eerste sprekende films zijn in opkomst. Payson wordt uitgenodigd om één van de rollen te spelen. De geluidstechnicus is omgekocht door de producent om het geluid te manipuleren. Hierdoor verandert de diepe bariton van Payson in een piepend geluid en de carrière van Payson is hiermee finito. Natuurlijk werd er vaak niet geknoeid met de geluidsapparatuur. Echter niet alle filmacteurs van stomme films beschikten over een goede stem. Soms betekende de komst van de geluidsfilms het einde van een lange loopbaan. Ook werd in enkele gevallen (bij zeer beroemde en geliefde) acteurs het geluid ingesproken door anderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten